Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kartuzach

POSTANOWIENIE

Dnia 13 sierpnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kartuzach, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: A.. SR Joanna Siemaszko

Protokolant: Ewelina Szuta-Formela

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Kartuzach: M. K.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 13 sierpnia 2018 roku w K.

sprawy D. O.

oskarżonego o czyn z art. 35 ust.1 i 2 ustawy o ochronie zwierząt w zw. z art. 57a§1 kk

z urzędu

w przedmiocie rozstrzygnięcia co do dalszego stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania

postanawia:

na podstawie art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 258 § 3 k.p.k. i art. 344 k.p.k. utrzymać wobec oskarżonego D. O. , urodzonego w dniu (...) w K., syna J. i K. z domu C. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowany postanowieniem Sądu Rejonowego w Kartuzach z dnia 7 czerwca 2018 roku w sprawie o sygn. akt II Kp 256/18 do dnia 3 września 2018 roku, godzina 14:55 i przedłużyć jego stosowanie na okres dalszych 3 (trzech) miesięcy, tj. do dnia 3 grudnia 2018 roku godz. 14:55.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 7 czerwca 2018 roku Sąd Rejonowy w Kartuzach w sprawie o sygn. akt II Kp 256/18 (k. 63 akt sprawy) zastosował wobec oskarżonego D. O. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy od daty zatrzymania, to jest od 5 czerwca 2018 roku godzina 14:55 do dnia 3 września 2018 roku godzina 14:55.

W niniejszej sprawie nadal zachodzą przesłanki uzasadniające stosowanie tymczasowego aresztowania względem oskarżonego D. O..

W ocenie Sądu, należy w całości podzielić stanowisko zaprezentowane w postanowieniu Sądu Rejonowego w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania. Podkreślić należy, iż przesłanki, jakie legły u podstaw tego orzeczenia nadal pozostają aktualne. Przede wszystkim, nie przesądzając na obecnym etapie postępowania czy oskarżony rzeczywiście dopuścił się zarzucanego mu czynu, uzasadnione jest stwierdzenie, iż zgromadzony do tej pory materiał dowodowy, wskazuje, że zachodzi wysokie prawdopodobieństwo jego sprawstwa. Przemawiają za tym w szczególności zeznania świadków W. B. (naocznego świadka zdarzenia) oraz M. G., jak również dokumentarny materiał dowodowy i częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego D. O.. Tym samym spełniona została podstawowa przesłanka stosowania środków zapobiegawczych określonych w art. 249 § 1 k.p.k.

Sąd podziela również uprzednio wyrażone przez Sąd Rejonowy stanowisko, iż zachodzi podstawa do formułowania przypuszczenia, iż oskarżony może w bezprawny sposób wpływać na zeznania świadków, to jest obawa matactwa procesowego o której mowa w art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Oskarżony posiada bowiem realny interes, ukierunkowany na umniejszenie jego odpowiedzialności karnej, w tym, aby wpłynąć na zeznania świadków w niniejszej sprawie (a są to osoby, które zna) tak aby przedstawili korzystną dla niego wersję zdarzenia, w tym motyw jego zachowania. Sam zresztą chęć takiej „rozmowy” ze świadkami wyraził, w wyjaśnieniach złożonych przed Prokuratorem (k. 48 – 49 akt sprawy). Po zdarzeniu z dnia 5 czerwca 2018 roku nie tylko dzwonił do M. G., ale również oświadczył że chciałby jakoś sprawę „załatwić” z właścicielką sklepu oraz że może powiedziałby W. B., aby zmieniła zeznania w ten sposób, że pies na niego szczekał. Z tych względów Sąd obawę matactwa procesowego ocenił w niniejszej sprawie jako realną, zaś uzyskanie swobodnych zeznań świadków na rozprawie głównej jest konieczne – w sprawie nie doszło jeszcze do otwarcia przewodu sądowego, a termin rozprawy został wyznaczony na dzień 12 października 2018 roku (k. 135 akt sprawy).

Nadto w niniejszej sprawie nadal zachodzi przesłanka szczególna z art. 258 § 3 k.p.k. uzasadniająca stosowanie wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania. Z opinii sądowo – psychologicznej przeprowadzonej w sprawie wynika bowiem, że osobowość oskarżonego D. O. jest osobowością nieprawidłowo ukształtowaną, prezentuje on osobowość niestabilną emocjonalnie, impulsywną. Wykazuje niestabilność w reakcjach emocjonalnych i zachowaniach oraz brak dostatecznej kontroli własnej aktywności i krytycyzmu wobec własnej osoby. Konieczne jest odpowiednie leczenie i oddziaływanie terapeutyczne na oskarżonego, bowiem w przeciwnym razie istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełni podobny czyn ponownie. Dlatego też mając na względzie wyjątkowość przesłanki szczególnej z art. 258 § 3 k.p.k. Sąd obawę popełnienia przez oskarżonego ponownego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu ocenił przez pryzmat art. 258 § 4 k.p.k. jako wysoką. Przemawiają za tym również wyjaśnienia samego oskarżonego, zgodnie z którymi miał on zabić psa bez powodu, nie był na niego zdenerwowany, nie był też zdenerwowany na nic innego, co by pchnęło go do tego czynu.

Jednocześnie stwierdzić należy, iż nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 259 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz w § 2 tego artykułu, w tym stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego nie stwarza zagrożenia dla życia lub zdrowia podejrzanego, jak również tymczasowe aresztowanie podejrzanego nie pociągnie wyjątkowo ciężkich skutków dla oskarżonego i jego rodziny. Stan zdrowia oskarżonego nie uniemożliwia jego izolacji w warunkach więziennych; ewentualne leczenie może podjąć w areszcie śledczym. Nadto jest on bezdzietnym kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie zachodzi również przesłanka negatywna z art. 259 § 2 k.p.k., bowiem w razie uznania sprawstwa i winy oskarżonego w postępowaniu rozpoznawczym brak podstaw by przypuszczać, wziąwszy pod uwagę drastyczność i brutalność czynu zarzucanego, że zostanie mu wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Nadto zdaniem Sądu nie byłoby wystarczające zastosowanie wobec oskarżonego środka zapobiegawczego o charakterze wolnościowym, albowiem nie zapewniłoby to prawidłowego toku postępowania, w szczególności, nie zapobiegłoby nakłanianiu przez oskarżonego świadków do składania fałszywych zeznań oraz nie zapobiegłoby to możliwości popełnienia przez niego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu.

Opierając się na przedstawionych powyższej argumentach, w ocenie Sądu, przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania na okres trzech miesięcy winno pozwolić na przeprowadzenie w toku przewodu sądowego wszystkich zawnioskowanych przez oskarżyciela w treści aktu oskarżenia dowodów i zakończenia postępowania sądowego.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

Sygn. II K 598/18

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep. K;

2.  odpis postanowienia doręczyć nieobecnym na posiedzeniu stronom – z pouczeniem o zażaleniu;

3.  o treści postanowienia zawiadomić Dyrektora AŚ w G.;

4.  akta przedłożyć z wpływem lub na termin rozprawy.

K., dnia 13 sierpnia 2018 roku

As. SR Joanna Siemaszko